इदं तु सुमहत कष्टं प्राद्युम्नि: क्व: प्रवासित:।
एवंविधमहं दोषं न स्मिरे मनुजर्षभा:।।31।।
भस्मिना गुण्ठित: पादो येन मे मूर्ध्नि पातित:।
तस्याहं सानुबन्धस्य हरिष्ये जीवितं रणे।।32।।
इत्येवमुक्ते कृष्णेन सात्यकिर्वाक्यमब्रवीत्।
चारा: कृष्ण् प्रणीयन्तामनिरुद्धस्य मार्गणे।
सपर्वतवनोद्देशां मार्गन्तु वसुधामिमाम्।।33।।
आहुकं प्राह कृष्णमस्तु स्मितं कृत्वा वचस्तदा।
आभ्यंन्तराश्च बाह्याश्च व्यादिश्यंन्तां चरा नृप।।34।।
वैशम्पायन उवाच
केशवस्य् वच: श्रुत्वा आहुकस्वरितोऽभवत्।
अन्वे्षेणेनिरुद्धस्यच स चारान् दिष्ट्वांस्तदा।।35।।