वैशम्पायन उवाच
धृतं गोवर्धनं दृष्ट्वा परित्रातं च गोकुलम्।
कृष्णस्य दर्शनं शक्रो रोचयामास विस्मित:।।1।।
स निर्जलाम्बुदाकारं मत्तं मदजलोक्षितम्।
आरुह्यैरावतं नागमाजगाम महीतलम्।।2।।
स ददर्शोपविष्टं वै गोवर्धनशिलातले।
कृष्णमक्लिष्टकर्माणं पुरुहूत: पुरंदर:।।3।।
वं वीक्ष्य बालं महता तेजसा दीप्तमव्ययम्।
गोपवेषधरं विष्णुं प्रीतिं लेभे पुरंदर:।।4।।
तं सोऽम्बुजदलश्यामं कृष्णं श्रीवत्सलक्षणम्।
पर्याप्तनयन: शक्र: सर्वैर्नेत्रैरुदैक्षत।।5।।