झूलत सुंदर जुगल किसोर।
नंदनँदन वृषभानुनंदिनि, पियत सुधारम नैनचकोर।।
भृकुटी बक धनुष श्री सोभित, तिलक भाल मनु मारक जोर।
मंद मंद मुसुकान स्याम घन, निरखत करत कटाच्छनि ओर।।
अजन की पति रजन लागै, राजन अधरनि दसन हमोर।
मृगमद आड बने कर ककन मोतिनि हार सिंगारनि डोर।।
लियो सिर तै पट झटकि मनोहर उघरि गए कुच कुसम कठोर।
‘सूर’ सु निरखि भए बस प्रीतम तब प्यारी सौ करत निहोर।। 115 ।।